Het aantal verkeersdoden is in 2003 weer gestegen ten opzichte van 2002. Een dag vol hectiek voor degenen die al deze informatie willen doorlezen. Heleen Rijnkels mocht weer op TV omdat het aantal kinderen dat slachtoffer werd van een dodelijk ongeval was verdubbeld. Deze verontrustende ontwikkeling is inderdaad aanwezig, echter Rijnkels’s opportunistische verklaring hiervoor slaat de plank weer echt mis.



Rijnkels mocht weer eens aanprijzen dat er te weinig op snelheid wordt gecontroleerd in 30 zones, Rijnkels mocht weer eens aanprijzen dat er te weinig snelheidsremmende maatregelen zijn in 30 zones en het aantal verkeersdoden zou gestegen zijn omdat het aantal 30 zones vervijfvoudigd is.



Rijnkels moest blijkbaar weer op TV om de cijferdyslexie van 3VO te verhullen. Uit een eerste korte analyse van de slachtoffercijfers (gebaseerd op de AVV aantallen) blijkt dat het aantal kinderslachtoffers (1-11 jaar) in 30 zones nauwelijks is toegenomen. Het aantal slachtoffers met letsel in dezelfde groep is wel grandioos afgenomen.



Het aantal kinderen dat dodelijk slachtoffer werd van een verkeersongeval in een 30 zone steeg van 2 in 2002 naar 6 in 2003. Vijf van deze slachtoffers waren weggebruikers terwijl één van deze slachtoffers passagier waren.



Om vergissingen te voorkomen met betrekking tot hoge snelheden. De werkgroep Beter Veilig houdt alle krantenberichten bij van zoveel mogelijk dodelijke slachtoffers. Hieruit blijkt dat veel ongevallen te maken hebben met domme pech die een verschrikkelijke afloop hebben. We spreken over het ondoordacht achteruit rijden vanaf de eigen oprijlaan of een parkeerplaats, terwijl hiermee een kind dodelijk getroffen wordt. Andere voorbeelden zijn er ook, echter de omstandigheden zijn merendeels te wijten soortgelijke stommiteiten.



3VO dacht op 21 April weer een reden te hebben om de 30km/u zones op de kaart te zetten, maar uit eerste analyse blijkt dat zij hiermee de plank volledig misslaat.



Op nationaal niveau blijkt dat de grootste stijging van het aantal dodelijke kindslachtoffers in het verkeer gebeurt, waarbij het kind passagier is. De reclames van het gordeldier en wellicht maatregelen voor kinderen achterop de fiets zouden meer op zijn plaats zijn dan de cijferdyslectische demagogie die 3VO verspreid.



Deze eerste analyse probeert nog geen antwoord te geven op de werkelijke problematiek van verkeersonveiligheid, echter met het hoog van de toren blazen door 3VO lijkt het wel gepast om één en ander recht te zetten alvorens diverse gemeentes onterecht gaan investeren in 30 zones terwijl hier niet noodzakelijk het probleem gevonden moet worden.