Ergens moet een grens getrokken worden. Dat hoor ik vaak. Als je regels met elkaar afspreekt, is het niet meer dan normaal om die dan ook na te leven.



Ik noem het tegenwoordig maar het “Hollander Syndroom”. Die onbegrensde drang om maar een grens te willen trekken, daar waar er nog geen grenzen zijn.



Gooi bijvoorbeeld een blik Hollanders los in de wildernis van de woestijn, met kilometers zand tot aan de horizon. Er zal op een gegeven moment een persoon in de groep opstaan, die zijn zakmes uit de broek haalt en hiermee een lijn trekt in het zand, om de groep heen. Hollanders op iets wat ze dan survival noemen. Er moet namelijk ergens een grens gesteld worden.



Maar na de eerste opzet van een grens, ontstaat er onvrede in onze survivalgroep. De ruimte die de groep krijgt moet natuurlijk ook eerlijk worden herverdeeld en menselijke voetstappen in ongerepte natuur kun je niet maken. Dus eerst volgt er een hevige discussie in de groep over de bestaande lijn en het nut ervan. Na de discussie wordt de lijn in het zand opnieuw getrokken, waarbij iedere deelnemer wordt omsloten door een persoonlijk lijn en zijn eigen 3.50 vierkante meter persoonlijk ruimte krijgt. De rest van de kilometers grote woestijn wordt uitgeroepen tot natuurgebied. In de volgende fase roepen onze survivallers een ordegroep in het leven, die ervoor moet zorgen dat iedereen binnen zijn eigen lijntje blijft, uiteraard met vergunning van woestijnvoetstappen.



Ergens moet een grens gesteld worden. De volgende discussie is “regels zijn regels”. Je zou bijna gaan pleiten om snelheidslimieten af te schaffen, om een discussie te forceren over de nut en noodzaak van limieten en handhaving. Dan blijven we tenminste niet vastzitten in de discussie van “regels zijn regels”.



Ook een typisch Hollander syndroom, tenminste voor enkelen dan. Iedere verkeersminister moet wel een nieuwe wet invoeren voor fietsers. Zo hadden we de Minister van de rode reflectoren, de Minister van het wit geverfde achterspatbord en Peijs wordt de Minister van het verbod op mobiel bellen tijdens het fietsen. Beschaving hoor je te meten in de mate waarin verkeersdeelnemers gepest worden. Peijs heeft haar eigen woestijn ontdekt, waar nog niemand met een zakmes een lijntje heeft getrokken. Zij kan nu een nationale held worden.



Maar dankzij de bonnenquota’s van de politie en de snelheidsboeteregen van Spee, gelooft niemand meer in de nobelheid van zo’n voorstel. Fietsers noemen het kasspekken, fietserhaters zijn blij dat nu eindelijk hun grootste ergernis op de weg wordt aangepakt. Symboolwetgeving in het verdeel en heers spel. De overheid is te beroerd om de bestaande verkeerswetten voor fietsers toe te passen, dan is deze nieuwe luchtfietserij echt geen aanwinst.



En dat mobiel bellen heeft nogal wat voeten in aarde. Want met de nieuwe heldendaad van Peijs zullen automobilisten en fietsers in de toekomst de ramp niet overleven of de weg niet kunnen vinden. Er worden namelijk steeds meer (o.a. door overheid) projecten opgezet die de burger een SMS sturen bij rampspoed of gewoon om de burger verkeersinformatie te geven. Maar die SMS mag je tijdens het rijden niet naar kijken. Je zal maar eens lang onderweg zijn.



Zo wordt de Hollandse survivaltocht meer een suïcidetocht. Als iedereen in die woestijn, dankzij de ordetroepen binnen zijn eigen persoonlijke ruimte van 3.50 vierkante meter blijft, dan neemt ook niemand het initiatief om op de uitkijk te gaan staan en kan de eerste ontmoeting met een gifslang dramatisch aflopen.



Ook Peijs wil compenseren. Na onverteerbare zaken als haar coalitie met Koos Spee en haar inspanningen voor de kilometerheffing moet er nu iets leuks komen.



Onze Carla verdient allicht een plaats in de fotogalerij der oud-ministers, aan de muur van het departement. Ook haar foto mag mooi ingelijst worden, om een degelijke plaats aan de muur te krijgen, als laatste in het rijtje van haar verfoeide voorgangers. Mobiel bellen is eigentijds; dat kon de Minister van wit geverfde achterspatborden tenminste niet zeggen want de verf was destijds allang uitgevonden!