De research afdeling van Flitsservice heeft beschikking gekregen over een wetenschappelijk onderzoek naar de effecten van snelheidshandhaving; deze effecten blijken er niet te zijn.



In het onderzoek wordt niet de vraag behandeld, of snelheid een verkeersveiligheidsprobleem is. Het onderzoek toont wél aan dat snelheidscontroles niet de oplossing zijn, zelfs niet wanneer snelheid een verkeersveiligheidsprobleem zou zijn.



Samenvattend zien we, dat snelheidshandhaving een verkeersmaatregel is, die op nationaal niveau wordt toegepast. Volgens verwachting zou de maatregel dan ook op nationaal niveau het aantal verkeersslachtoffers moeten reduceren. Dit blijkt niet het geval.
 

Foto: Niels van Rooij

Kijkend naar de groei van snelheidshandhaving, daalt het aantal verkeersdoden en verkeersgewonden maar heel erg traag. Deze daling kan net zo goed te danken zijn aan het hele pakket aan verkeersmaatregelen dat genomen wordt, zoals het terugdringen van mobiel bellen in de auto, brommers op de rijbaan, ontwikkelingen in de verbetering van veilige auto's, aanpassingen van infrastructuur en ga zo maar door.

Het onderzoek bestudeerde drie categoriën, namelijk slachtoffers, letsel en ongevallen In alle drie categoriën zijn de effecten van snelheidshandhaving niet zichtbaar.



Op de meest gevaarlijke wegtypen, namelijk binnen de bebouwde kom en op plattelandswegen, toont het onderzoek aan dat snelheidshandhaving werkelijk geen enkel effect heeft gehad op het terugdringen van het aantal slachtoffers. Dit geld eveneens voor snelheidsslachtoffers, waarbij de hoofdoorzaak "te hoge snelheid" was.



In het letselonderzoek wordt aangetoond, dat snelheidshandhaving ook geen effect heeft gehad op het terugdringen van letsel. Het aantal slachtoffers van lichtere letsels (ziekenhuisopname) daalt net zo snel als het aantal slachtoffers van hogere letsels (dood). De daling van letsel vindt dus plaats in gelijkmatig tempo, waardoor je kunt spreken van een brede trend. Dit geld dus ook voor de letselterugname van snelheidsslachtoffers en dat is opmerkelijk, want dat betekent dat de handhaving voor letselreductie heeft gefaald.



In het ongevallenonderzoek wordt de verklaring gevonden waarom snelheidshandhaving geen effecten heeft. De meeste ongevallen gebeuren door kop-staart botsingen en op kruisingen (roodlicht, voorrang verlenen).



Typisch is, dat een andere hoofdoorzaak als "macht over het stuur verliezen" in de verkeerswandelgangen aan snelheid wordt verweten, hoewel de meeste secundaire oorzaken in deze categorie te wijten is aan slippen door olie of bladeren op het wegdek.



Het onderzoek heeft duidelijk gekozen om bepaalde aspecten van verkeersonveiligheid te bestuderen, waarbij snelheid dus ondubbelzinnig een hoofdrol heeft gespeeld. Wanneer er dus sprake zou zijn van een verkeersveilig effect, dan moet dat onomstotelijk terug te zien zijn in die specifieke categorie aan cijfers. Wanneer alcoholcontroles worden opgevoerd, verwachten we natuurlijk ook een daling van het aantal alcoholslachtoffers. Snelheidshandhaving zou in het verlengde daarvan, ook duidelijke effecten moeten hebben op snelheidsslachtoffers. Het onderzoek toont aan dat die effecten niet aanwezig zijn.



Weliswaar zijn er op nationaal niveau geen effecten te zien. De optie wordt opengehouden dat die effecten op individuele wegen er wel zijn. Dat betekent eigenlijk, dat snelheidshandhaving, zoals het nu plaatsvindt, overtrokken is. Met een afname van de handhavingsintensiteit zou men dus dezelfde verkeersveiligheidseffecten kunnen bereiken.



Het onderzoek is tot op heden nog niet in het openbaar gepubliceerd, echter, ik wilde de web-site bezoekers de conclusies niet langer onthouden. Wij hopen in de toekomst meer van dit onderzoek te zullen horen.